معنی خانه بدوش در لغت نامه دهخدا

مسافر. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (غیاث اللغات)، فقیر. بی خانمان. پریشان حال. آواره. (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات) (آنندراج). کنایه از مفلس که خانه و اسباب زندگانی نداشته باشد و هر جاکه شب رسد بخوابد. (انجمن آرای ناصری) :، از تهمت طعنم چواز این شهر برانی، زاهد ز تو این خانه که من خانه بدوشم.، تمکین شیروانی (از انجمن آرای ناصری).، از حادثه لرزند بخود کاخ نشینان، ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم.، صائب.،، کنایه از دربدری بواسطۀ عشق:، حلقه زن خانه بدوش توایم، چون در تو حلقه بگوش توایم.، نظامی.،، ابن سبیل. (ناظم الاطباء)، کنایه از مستأجر، رند. (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات) (آنندراج)

معنی خانه بدوش در فرهنگ لغت هوشیار

آدم بی خانه کس که خانه و جای معینی ندارد بی خانمان آواره

معنی خانه بدوش - جستجوی لغت در جدول جو

خانه بدوش

لغت نامه دهخدا

خانه بدوش

فرهنگ لغت هوشیار

خانه فروش

فروشندۀ خانه، فروختن و حراج اثاث خانه، کنایه از غارت، کنایه از تارک دنیا و راغب آخرت

فرهنگ فارسی عمید

خانه به دوش

ویژگی کسی که خانه و مکان ثابت و معینی ندارد، بی خانمان، آواره

فرهنگ فارسی عمید

خانه بدوشی

(نَ / نِ بِ)

خانه بدوش بودن. حالت خانه بدوش. رجوع به خانه بدوش شود

لغت نامه دهخدا

خانه بردوش

(نَ / نِ بَ)

بی چیز. پریشان. (آنندراج). بیخانه و بی خانواده. خانه بدوش. رجوع به ’خانه بدوش’ شود:
خانه بردوشان مشرب از غریبی فارغند
چون کمان در خانه خویشند هر جا می روند.
صائب (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خانه فروش

کسی که خانه خود را بفروشد، کسی که خانه خود را بفروشد، کسی که از جانب دیوان برای اخذ مالیات عقب افتاده یا مصادره یا جریمه و یا از روی ظلم و ستم خانه و اثاث کسی را بزور بفروشد، تارک دنیا

فرهنگ لغت هوشیار

خانه به دوش

((~. بِ))

آواره

فرهنگ فارسی معین

خانه به دوش

آواره، بی خانمان، بی خانه، خانه بردوش، دربدر، ویلان
متضاد: سروساماندار، کاخ نشین، مستاجر
متضاد: موجر، خانه دار، مسافر، سیاح، کولی، لولی

فرهنگ واژه مترادف متضاد

معنی خانه بدوش - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما